Πρόεδρος της ΠΟΜΙΔΑ, Στρ. Παραδιάς.Με ιδιαίτερα αιχμηρό τρόπο απάντησε η Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων στα νέα σενάρια για διατήρηση του ΦΑΠ. Σε ανακοίνωσή της η ΠΟΜΙΔΑ τονίζει:
«Αν αληθεύει η κυβερνητική πρόθεση να ισχύσουν και πάλι δύο ετήσιοι φόροι περιουσίας, ένας ΕΝΦΑ χωρίς εξαιρέσεις για μη ηλεκτροδοτούμενα και ένας ακόμη ΦΑΠ με φορολογική βάση το σύνολο της περιουσίας του κάθε ιδιοκτήτη, όπως προκύπτει από τις εξωπραγματικές αντικειμενικές αξίες του 2007 και συντελεστές εμπορικότητας προερχόμενους από την προ των Ολυμπιακών Αγώνων εποχή, επειδή οι πλειστηριασμοί δεν θα ενδιαφέρουν κανένα, και επειδή ιδιαίτερα η προβλεπόμενη φυλάκιση των δεκάδων χιλιάδων ιδιοκτητών που θα βρεθούν σε πλήρη αδυναμία να πληρώνουν κάθε χρόνο το διπλό αυτό φόρο θα είναι αδύνατη λόγω έλλειψης επαρκών φυλακών, η μοναδική εφαρμόσιμη λύση φαίνεται ότι αναγκαστικά θα είναι εκείνη που επέλεξε και η Τουρκική Κυβέρνηση Σαράτζογλου, το 1942-44 για την είσπραξη του Φόρου Περιουσίας (Varlik Vergisi -Βαρλίκ Βεργκισί) από τους Έλληνες και λοιπούς μειονοτικούς ιδιοκτήτες ακινήτων, κυρίως της Κωνσταντινούπολης!
Για να εισπράξει το Φόρο ιδιοκτησίας η Τουρκική κυβέρνηση δημιούργησε «τάγματα καταναγκαστικής εργασίας», τα περιβόητα «αμελέ ταμπουρού», στα οποία στάλθηκαν να υπηρετήσουν το 1942, στο Άσκαλε του Ερζουρούμ της Ανατολίας, προκειμένου είτε να πληρώσουν, είτε να εξοντωθούν, οι μειονοτικοί ιδιοκτήτες ακινήτων που δεν ήταν σε θέση να ξεπουλήσουν άμεσα την περιουσίας τους, ώστε να καταβάλλουν εντός 15 ημερών τον αντίστοιχο Τουρκικό Φόρο Ακίνητης Περιουσίας της εποχής εκείνης, και με προσαύξηση 1% την εβδομάδα. Έτσι σε λίγους μόνον βδομάδες πολλές χιλιάδες ακίνητα πέρασαν από χριστιανικά σε μουσουλμανικά χέρια, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος, ή κατασχέθηκαν από το Κράτος για να πληρωθούν τα τεράστια ποσά του Φόρου ιδιοκτησίας…
Η υιοθέτηση της λύσης αυτής έχει λοιπόν εγγυημένα αποτελέσματα, χωρίς να χρειαστεί επιπρόσθετη υποδομή σε νέες φυλακές, κάτι όμως που δεν πρέπει να αποκλειστεί, γιατί θα βοηθούσε στην ανάκαμψη της οικοδομικής δραστηριότητας…
Τα γεγονότα είναι απόλυτα γνωστά στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Για την τεκμηρίωσή τους παραθέτουμε αποσπάσματα του άρθρου που έχει δημοσιευθεί στο ιστολόγιοwww.omogeneia-turkey.com και στο ιστολόγιοhttp://www.istorikathemata.com/2013/03/1942-varlk-vergisi.html , όπου και σχετικό φωτογραφικό υλικό.
Επίσης επισυνάπτουμε σχετικό άρθρο του δημοσιογράφου Κώτσα Χαρδαβέλλα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” στις 8/12/2011, στο οποίο αναφέρονται και οι χαρακτηριστικοί διάλογοι που έγιναν στο κοινοβούλιο κατά την ψήφιση του νόμου αυτού. Τους διαλόγους τους αφιερώνουμε στους πολιτικούς μας εκείνους που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να στείλουν εν γνώσει τους ιδιοκτήτες ακινήτων στον όλεθρο, αρκεί αυτό να τους βολεύει πολιτικά!
(...) Στις 11 Νοεμβρίου 1942 ψηφίστηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση χωρίς καν να συζητηθεί, ο νόμος περί Φόρου Περιουσίας, γνωστός και ως Βαρλίκ Βεργκισί (Varlik Vergisi). Ο νόμος προέβλεπε την συγκρότηση σε κάθε επαρχία και νομό επιτροπών αποτίμησης περιουσίας, οι οποίες επιτροπές θα καθόριζαν το ποσό που θα πλήρωνε ο κάθε υπόχρεος. Οι αποφάσεις των επιτροπών θα ήταν τελικές και απρόσβλητες, ενώ οι υπόχρεοι θα ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν το καθορισθέν ποσόν εντός 15 ημερών. Όσοι δεν πλήρωναν τον καθορισθέν ποσόν εντός 15 ημερών, θα υποχρεώνονταν σε κατάσχεση και αναγκαστική εκποίηση της περιουσίας τους από τις επιτροπές και σε περίπτωση που και πάλι δεν ήταν δυνατή η αποπληρωμή του καθορισθέντος ποσού, οι υπόχρεοι θα στρατολογούνταν στα τάγματα εργασίας, για καταναγκαστικά έργα.
Στην Κωνσταντινούπολη συγκροτήθηκαν τρεις επιτροπές, οι οποίες στις 18 Δεκεμβρίου 1942 ανακοίνωσαν τις καταστάσεις με τους υπόχρεους και τα ποσά των φόρων που καλούνταν να καταβάλουν. Το 87% των φόρων καλούνταν να τον πληρώσουν οι μη μουσουλμάνοι (Έλληνες και Αρμένιοι), το 7% μουσουλμάνοι και το 6% διάφοροι άλλοι, οι οποίοι και πάλι ήταν άτομα που ανήκαν σε διάφορες μη μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες. Οι υπόχρεοι έπρεπε να πληρώσουν μέχρι τις 4 Ιανουαρίου 1943 το φόρο που καθόρισαν οι επιτροπές, ενώ όσοι δεν κατέβαλαν τον επιδικασθέντα φόρο, την πρώτη εβδομάδα θα πλήρωναν 1% αύξηση, τη δεύτερη 2% κ.ο.κ. Μετά από την εξοντωτική φορολογία πουλήθηκαν χιλιάδες ακίνητα στην Κωνσταντινούπολη και σε λίγες βδομάδες πέρασαν από χριστιανικά σε μουσουλμανικά χέρια, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος. Το 67% των ακινήτων το αγόρασαν μουσουλμάνοι Τούρκοι και το υπόλοιπο κρατικές υπηρεσίες και οργανισμοί. Επίσης, από τις 21 Ιανουαρίου 1943 χιλιάδες ακίνητα που ανήκαν σε χριστιανούς κατασχέθηκαν για να πληρωθούν οι φόροι που τους επιδικάστηκαν. Τα ακίνητα πέρασαν στα χέρια των Τούρκων και του τουρκικού κράτους. Από τις 27 Ιανουαρίου μέχρι τις 3 Ιουλίου 1943, στάλθηκαν 1229 άτομα σε καταναγκαστικά έργα, στα τάγματα εργασίας, στο Άσκαλε του Ερζουρούμ.
Στις 9-13 Σεπτεμβρίου 1943 στην εφημερίδα New York Times ο Cyrus Sulzberger έγραψε ένα επικριτικό άρθρο για το φόρο Περιουσίας. Στις 17 Σεπτεμβρίου, η τουρκική εθνοσυνέλευση αποφάσισε τη διαγραφή των φόρων που ΔΕΝ είχαν εισπραχθεί, χωρίς φυσικά να αποφασίσει τίποτα για την επιστροφή των φόρων και των ακινήτων που είχαν πουληθεί και είχαν περάσει από ελληνικά σε τουρκικά χέρια, εξ αιτίας εκείνου του άθλιου νομικού εκτρώματος, που αποκαλούνταν Varlık Vergisi. Το Δεκέμβριο αποφασίστηκε η διάλυση των ταγμάτων εργασίας και η επιστροφή των «δούλων» στα σπίτια τους, μετά από δέκα μήνες καταναγκαστικών έργων.
Η ΠΟΜΙΔΑ παραπέμπει στην ιστορία σχετικά με τον κεφαλικό φόρο αναφέροντας:
Με την ονομασία Βαρλίκ Βεργκισί φέρονταν ένας εφάπαξ ειδικός φόρος κεφαλαίου που επεβλήθη στη Τουρκία το 1942.
Συγκεκριμένα την εποχή εκείνη η τουρκική κυβέρνηση σε αναζήτηση αύξησης εσόδων των ταμείων σε πιθανή εμπλοκή της σε πολεμικές επιχειρήσεις εξέδωσε ειδικό νόμο εφάπαξ φορολόγησης παντός είδους ακινήτων, επιχειρήσεων, εργοστασίων και μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες, μη μουσουλμάνων, που τις περισσότερες φορές έφθανε ακόμα και στη πραγματική αξία του ακινήτου ή της επιχείρησή τους.α[›]
Ο νόμος της υπέρμετρης αυτής οικονομικής επιβάρυνσης εισήχθη στη τουρκική βουλή από τον τότε πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτζογλου - που ηγούνταν μάλιστα του Δημοκρατικού Κόμματος - και ψηφίστηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1942 τον οποίο και προσυπέγραψε ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού.
Η δε προθεσμία καταβολής του ήταν μόλις 30 ημέρες. Όσοι δεν κατάφερναν να αποδώσουν τον φόρο αυτό μέσα στη τακτή αυτή προθεσμία συλλαμβάνονταν και στέλνονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων της επαρχίας Ερζερούμ στην ανατολική Ανατόλια και στοΝτιγιάρμπακιρ.
Από τον κυριολεκτικά εξοντωτικό αυτό νόμο επήλθε τεράστια καταστροφή κυρίως των Ελλήνων, των Εβραίων και των Αρμενίων τηςΚωνσταντινούπολης εναντίον των οποίων ουσιαστικά και στρέφονταν ο νόμος αυτός που ειδικά για τις μειονότητες υπολογίζονταν αυθαίρετα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συντελεστή. Τεράστιες περιουσίες χάθηκαν τότε ή και εγκαταλείφθηκαν. Υπολογίστηκε ότι τουλάχιστον περί τις 2000 εύποροι αλλόθρησκοι οικογενειάρχες οδηγήθηκαν στα αναγκαστικά έργα, ένας αριθμός των οποίων πέθανε εκεί από τις κακουχίες.
Όμως η εφαρμογή αυτού του νόμου επέφερε παράλληλα μία τρομερή αύξηση της τιμής των αγαθών προκειμένου να μειωθούν οι όποιες απώλειες, με συνέπεια να βαρύνει ακόμα περισσότερο τις οικονομικά χαμηλότερες τάξεις. Τελικά ο νόμος αυτός καταργήθηκε στις 15 Μαρτίου του1944 όταν πλέον είχε επέλθει η οικονομική εξαθλίωση των θρησκευτικών μειονοτήτων.
