Τις τελευταίες ημέρες ξαναγινόμαστε μάρτυρες της απόλυσης / κινητικότητας / απομάκρυνσης των 12.500 δημοσίων υπαλλήλων. Ειρήσθω εν παρόδω, αυτοί οι άνθρωποι τα τελευταία αυτά χρόνια έχουν «φύγει» τόσες πολλές φορές από τις δουλειές τους που αμφιβάλλω αν ξυπνώντας το πρωί γνωρίζουν σε ποια υπηρεσία εργάζονται. Μέχρι στιγμής πάντως από όσο μαθαίνουμε, καταφέραμε να διώξουμε από το δημόσιο 2 άτομα! Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς οι 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν μεγαλύτερη αξία από το 1.500.000 περίπου ανέργων, ελεύθερων επαγγελματιών και ιδιωτικών υπαλλήλων, κάποιοι εξ αυτών δεν θα καταφέρουν ποτέ να βρουν δουλειά αφού δυστυχώς βρίσκονται στην κατηγορία των ανθρώπων άνω των 50 που κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να προσλάβει.Δεν θα πέσω όμως στην παγίδα να γκρινιάξω ή να χλευάσω ή απλώς να βάλω στο ζύγι τους δημοσίους υπαλλήλους από τη μία και τους ιδιωτικούς από την άλλη. Αλλά θέλω να εκφραστώ για τους συναδέλφους μου ασφαλιστές οι οποίοι σήμερα δεν είναι ούτε στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία, αφού θεωρούνται ενεργοί επαγγελματίες (λόγω της έναρξης επιτηδεύματος) και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ανασφάλιστοι διότι «θεωρητικά» πληρώνουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΕ. Ποια είναι όμως η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό; Πόσοι άνθρωποι καταφέρνουν να πληρώσουν τα περίπου 10.000 € που είναι τα ελάχιστα ετήσια έξοδα λειτουργίας ενός ασφαλιστικού συμβούλου, και να έχουν πραγματικό εισόδημα;
Λυπάμαι, κύριοι, αλλά συνάμα έχω υποχρέωση να μεταφέρω την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στον κλάδο μας. Η εικόνα στη Θεσσαλονίκη έχει ως εξής, και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει και για την υπόλοιπη Ελλάδα. Οι εγγραφές του 2011 στο Επιμελητήριό μας ήταν 93 ενώ οι διαγραφές ήταν 148. Οι εγγραφές του 2012 ήταν 112 ενώ οι διαγραφές ήταν 119. Για το 2013 οι μέχρι τώρα εγγραφές είναι 74 και οι διαγραφές 111. Καταλαβαίνεται λοιπόν ότι μειώθηκαν οι «φιλόδοξοι» που ξεκινούν και αυξήθηκαν δυσανάλογα οι άνθρωποι που διακόπτουν (πρόωρα κατά τη γνώμη μου) αυτήν τη δραστηριότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγορά και για τους ίδιους. Πέραν τούτου, στο επάγγελμα του ασφαλιστικού συμβούλου δεν υπάρχει δυνατότητα να εκπέσουν τα πραγματικά έξοδα που πραγματοποιούνται από το σύνολο των συναδέλφων μου τα οποία έχουν να κάνουν με την καλύτερη εξυπηρέτηση του πελατολογίου τους, όπως έξοδα κίνησης, έξοδα δημοσίων σχέσεων, επικοινωνίας, ρουχισμός κ.λπ., οπότε δεν φορολογείται το πραγματικό εισόδημα. Πόσοι καταφέρνουν να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές ή έστω να τις ρυθμίζουν για να έχουν αυτή την υποτυπώδη κάλυψη; Ο ΟΑΕΕ όχι μόνο βρίσκεται σε κόκκινο αλλά αδυνατεί ακόμη και να πληρώσει συντάξεις. Η κατάσταση έχει να κάνει με το ότι από τους 730.000 ασφαλισμένους δεν πληρώνει περίπου το 70%, από τους οποίους μόνο 2.300 κατέθεσαν αιτήσεις για να ρυθμιστούν οι οφειλές τους που αντιστοιχούν σε 13.5 εκατομμύρια, ενώ οι συνολικές οφειλές ανέρχονται στα 7.300.000.000 ευρώ. Κατά τη γνώμη μου, το αδιέξοδο αυτό πρόβλημα προέκυψε μετά την ενοποίηση του ΤΕΒΕ με τα άλλα Ταμεία και ιδιαίτερα το ΤΣΑ.
Επί των ενεργών συναδέλφων μου τα μηνύματα είναι άκρως απογοητευτικά αφού περίπου οι μισοί από εμάς δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό μας οδηγεί σε επαγγελματικό αδιέξοδο αφού επί της ουσίας δεν θα καταφέρουμε (τουλάχιστον εύκολα) να ανανεώσουμε τις άδειές μας αφού δεν μπορούμε να καλύψουμε τα υποχρεωτικά, κατά τη γνώμη μου ιδιαιτέρως υψηλά, έξοδα τα οποία απαιτούνται για τη διατήρηση αυτής της δραστηριότητας.
Λυπάμαι, κύριοι, αλλά δεν είναι απλά πρόβλημα ανεργίας, ουσιαστικά μιλάμε για κλέψιμο των ονείρων μας και το αστείο, φυσικά, της υπόθεσης είναι ότι δεν έχουμε καν την πολυτέλεια να διαμαρτυρηθούμε. Αν λάβουμε υπόψη μας την αρνητική ανάπτυξη της οικονομίας μας, για 6η συνεχόμενη χρονιά, και την αντίστοιχη πληρωμή των ασφαλιστικών μας εισφορών τότε πράγματι έχουμε εισέλθει σε μια ατέρμονη διαδικασία, σε μια αρνητική δίνη, η οποία μόνο με αισιοδοξία δεν μπορεί να μας γεμίσει.
Διαμαρτύρομαι, κύριοι, γιατί κλέψατε τα όνειρά μας, κλέψατε δηλαδή ό,τι πιο ουσιαστικό, δημιουργικό έχουν να επιδείξουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και φυσικά οι ασφαλιστικοί σύμβουλοι. Πέραν των Επιμελητηρίων, των επαγγελματικών Συλλόγων και Σωματείων κανείς άλλος δεν βρίσκεται να μιλήσει για εμάς, για τους ανθρώπους που δεν αναζητούμε μια θέση στο Δημόσιο, ούτε κάποια μορφή επιδότησης, αλλά μόνοι μας οραματιζόμαστε, σχεδιάζουμε, προγραμματίζουμε, πληρώνουμε και υλοποιούμε το όραμά μας. Αντίθετα, με οδηγίες της Τρόικα, καταργείται η υποχρεωτικότητα των Επιμελητηρίων, διότι είναι αντιαναπτυξιακά (λόγω συνδρομής), και αφήνουν τον ΟΑΕΕ κυριολεκτικά να αποτελεί το μεγαλύτερο αντικίνητρο στην έναρξη οποιασδήποτε επαγγελματικής δραστηριότητας.
Πώς είναι δυνατόν σε έναν κλάδο που προσφέρει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο και τα οποία συγκεντρώνουμε μέσω της retail διαδικασίας (λιανική πώληση), πελάτη-πελάτη, η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια να καταφέρνει, άνευ λόγου, χτυπήματα τα οποία μας στερούν και την ελάχιστη επιχειρηματική διάθεση. Στο παρελθόν δίνονταν τουλάχιστον η ευκαιρία σε έναν ασφαλιστικό σύμβουλο χαρακτηρίζοντάς τον «δόκιμο» να εργαστεί, να αποκτήσει κάποιο εισόδημα και κατόπιν να οδηγηθεί στις εξετάσεις και φυσικά στην έναρξη επιτηδεύματος. Αυτό σταμάτησε με την αιτιολογία της ποιοτικής αναβάθμισης του χώρου μας!
Δεν το χωράει ο νους μας πώς γίνεται σε μια χώρα που ενώ η ασφαλιστική κάλυψη των Ελλήνων πολιτών οδηγείται από το κακό στο χειρότερο, η κυβέρνηση καταργεί τις όποιες πενιχρές φοροαπαλλαγές των ατομικών συμβολαίων, δημιουργώντας σε έναν από τους πιο δυνατούς κλάδους συνεχή αντικίνητρα. Φυσικά η ανάπτυξη θα έρθει μέσω των εκατοντάδων πιστοποιήσεων τραπεζικών στελεχών που από εδώ και στο εξής ανέξοδα και με την ασφάλεια του γκισέ θα πουλάνε ασφαλιστικά προϊόντα.
Πιστεύω ότι κανένας σήμερα δεν μπορεί να πιστεύει ότι δεν θα αναπτυχθούν στο μέλλον τα χρηματοοικονομικά προϊόντα αφού οι ασφαλιστικές ανάγκες πολλαπλασιάζονται καθημερινά (φροντίζει για αυτά το Υπουργείο Υγείας!). Δεν είναι τυχαίο ότι ο ασφαλιστικός τομέας επί του ΑΕΠ συνεχώς μεγαλώνει. Παρόλα αυτά είμαστε ακόμα πολύ πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη και αυτό δείχνει ότι τα περιθώρια είναι μεγάλα, αν και η πολιτική σκηνή δεν μπορεί ή δεν θέλει ακόμη να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της ιδιωτικής ασφάλισης. Τα πάντα αλλάζουν στην αγορά. Κάθε πρωί που ξυπνάμε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες πραγματικότητες. Η φιλοσοφία μας όμως παραμένει η ίδια: είμαστε επαγγελματίες οι οποίοι αγωνιζόμαστε καθημερινά να βοηθήσουμε τον καθένα να καταλάβει τις ανάγκες του και να τον οδηγήσουμε στη δική του προσωπική ασφάλιση-λύση.
Πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι για τη διασφάλιση και την ανάπτυξη με ασφαλείς όρους του πιο ενδιαφέροντος και πιο χρήσιμου επαγγέλματος του κόσμου. Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να εργάζεσαι και να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο. Προτεραιότητές μας πρέπει να είναι:
1. Η παράταση της υποχρεωτικής ασφάλισης ενός έτους όλων των ελεύθερων επαγγελματιών που ξεκινούν για πρώτη φορά επαγγελματική δραστηριότητα. Θα μπορούσε η πολιτεία να δημιουργήσει μια νέα κατηγορία ασφάλισης με τη βασική Νοσοκομειακή Περίθαλψη για τον πρώτο χρόνο έναρξης επιτηδεύματος όλων των ελεύθερων επαγγελματιών και από τον δεύτερο ας πληρώσουμε όλοι κανονικά υπηρετώντας την περιβόητη «αλληλεγγύη των γενεών».
2. Η δυνατότητα ένταξης της εν λόγω δραστηριότητας, αυτής του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, σε όλα τα μικρά προγράμματα ΕΣΠΑ.
3. Η διασφάλιση της ελεύθερης διαμεσολάβησης, η προστασία μας από την επίθεση των τραπεζών και σαφής διαχωρισμός «ποιος κάνει τι».
Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες θέματα που θα θέλαμε να επιλυθούν αλλά νομίζω ότι θα ήταν υπερβολή σε ένα άρθρο-κείμενο να προσπαθήσω να αγκαλιάσω όλα τα κλαδικά θέματα που μας αφορούν.
Είναι ξεκάθαρο ότι κάθε χρόνο συρρικνώνεται το επάγγελμα του ασφαλιστικού συμβούλου, γεγονός που απαντά στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου. Ο αριθμός των άνεργων ασφαλιστών αυξάνεται καθημερινά και ένα μεγάλο ποσοστό συναδέλφων μου, ενώ τυπικά θεωρείται ενεργό, αφού ακόμη διατηρεί την άδειά του και είναι υποχρεωμένο να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές ανεξάρτητα από το αν έχει εισόδημα ή όχι, είναι στην πραγματικότητα ανενεργό, αφού η αγοραστική δύναμη της αγοράς βρίσκεται στο ναδίρ.
Το ατυχές είναι ότι ενώ η ασφάλιση από πολυτέλεια γίνεται αναγκαιότητα για όλο και μεγαλύτερο μέρος των συμπολιτών μας, η πολιτεία με τις παραπάνω πρακτικές, και όχι μόνο (δείτε την κατάργηση της φοροαπαλλαγής στις ιδιωτικές ασφαλίσεις), αντί να στηρίξει την εκ νέου ανάπτυξη του κλάδου θα οδηγήσει τους περισσότερους υποψήφιους πελάτες στην αγκαλιά του γκισέ και του internet, αφού την ώρα της αγοράς δεν μπορούν να αντιληφθούν την αξία της υπηρεσίας μας. Είναι ευθύνη δική μας να προσδώσουμε σε αυτό που κάνουμε την μέγιστη αξία και ευθύνη της πολιτείας να στηρίξει έναν από τους παραγωγικότερους τομείς της οικονομίας.
Αναστασίου Δημήτρης
