Το πρόβλημα των οικοδομικών συνεταιρισμών ταλαιπωρεί χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα απο την δεκαετία του 50 όταν το κράτος ενθάρρυνε την δημιουργία τους καθώς η βαθμιαία εξομάλυνση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και η εσωτερική μετανάστευση των δυο πρώτων μετεμφυλιακών δεκαετιών, οδήγησαν σε αύξηση της ζήτησης γης για την κάλυψη στεγαστικών αναγκών. Συστάθηκαν έτσι, οικοδομικοί συνεταιρισμοί από άτομα που άνηκαν στον ίδιο ευρύτερο επαγγελματικό τομέα. Η τάση γρήγορα επεκτάθηκε και στην παραθεριστική χρήση. Για να αποδειχθεί όλο αυτό γρήγορα ότι αποτέλεσε ένα πεδίο δράσης επιτηδείων που κέρδισαν πωλώντας αμφισβητούμενους τίτλους ιδιοκτησίας αφού κατά κύριο λόγο πουλιόνταν πευκόφυτες εκτάσεις που ήταν πολύ πιο φτηνές από τις «αγροτικές», εκμεταλλευόμενοι και την ανυπαρξία χωροταξικής πολιτικής από το κράτος. Το Σύνταγμα του 75 έβαλε φρένο στην οικιστική ανάπτυξη όλων αυτών των εκτάσεων. Τα μέλη ζητούν εδώ και δεκαετίες μια ρύθμιση απο το κράτος που να δίνει το δικαίωμα ή να αποζημιώνει όσους απέκτησαν τίτλους πριν το 1975. Ουδέποτε όμως λύθηκε το πρόβλημα. Προ δεκαετίας έγινε μια προσπάθεια αξιοποίησης τους μέσω των ΠΕΡΠΟ (Περιοχών Ρυθμιζόμενης Πολεοδόμησης), ωστόσο, ούτε αυτό το σχέδιο «περπάτησε» αφού σύμφωνα με τις επιταγές του ΣτΕ θα έπρεπε να ενταχθούν σε έναν γενικότερο χωροταξικό σχεδιασμό.
