Στην Ολομέλεια της Βουλής, έφτασε το θέμα των ιδιωτικών περιουσιών της Σύμης τις οποίες το δημόσιο μετέγραψε υπέρ του κάνοντας χρήση του νόμου Ν. 224/1926 περί δημοσίων κτημάτων.
Οι κάτοικοι ισχυρίζονται οτι από το 1947 οπότε και έγινε η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων ξεκίνησαν να γίνονται μεταβιβάσεις ακινήτων και εγγραφές στο υποθηκοφυλακείο Σύμης με συμβολαιογραφικές πράξεις.
Όλα αυτά τα χρόνια το Δημόσιο εισέπραττε σημαντικά έσοδα από φόρους που αφορούσαν μεταβιβάσεις ή κληρονομιές, για τα ακίνητα που τώρα αμφισβητεί το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
Οι πολίτες της Σύμης κατά την πιλοτική εφαρμογή του Εθνικού Κτηματολογίου στη Σύμη, είχαν σπεύσει να δηλώσουν τα ακίνητά τους καταβάλλοντας τις σχετικές δαπάνες και τα παράβολα που προέβλεπε η νομοθεσία.
Στην τελική, όμως, φάση της κτηματογράφησης, εκπρόσωποι του δημοσίου ενέγραψαν, ως δημόσια περιουσία, 6.000 περίπου ακίνητα στο νησί, παρά τις βεβαιώσεις του οικείου υποθηκοφυλακείου ότι δεν υπήρχε δημόσια ακίνητη περιουσία στη Σύμη.
Με το νόμο 224/1926 περί δημοσίων κτημάτων έγινε αναστολή κάθε παραγραφής ή δικαστικής προθεσμίας σε αστικές διαφορές και απαγορεύθηκε η οποιαδήποτε παραγραφή των δικαιωμάτων του Δημοσίου στα κτήματά του, επομένως και η χρησικτησία τρίτων πάνω σ' αυτά.
